Het is er doorlopend donker, en de tijd tikt luid

In mijn droom ben ik in IJsland met B. Deze keer zijn we gewoon vrienden.
Het is er doorlopend donker, aan de lucht geen enkele ster. B. zegt: ik wist dat alles hier anders zou zijn.
Terwijl ik in een kreunend bed lig, dat op een krakende houten vloer staat, die in een huis ligt dat suist, dat zich naast een zee bevindt die zich over enige tijd schuimend over dit alles heen zal storten, zijn mijn gedachten bij een ander huis, iets verderop, waar ik ooit ook sliep en wakker lag achter zwarte doorschijnende gordijnen.
Ik denk aan hoe het daar nu is, leeg en stil tussen zijn rolluiken die ook overdag niet meer worden opgetrokken. Aan het lege bed, de lege badkamer, de lege eetkamer, het lege salon met de witte deken voor gemeenschappelijk gebruik over de stoelleuning gedrapeerd. De lege keuken waar onze eitjes werden gekookt, de lege koelkast waaruit de vervallen kersenyoghurtjes zijn verdwenen. De zon die niet meer op de ontbijttafel schijnt. De trap waarover niemand meer naar boven gaat en ook niemand meer naar beneden. Van stille huizen word ik rustig. De tijd die in dìt huis zo luid tikte, heb ik in een kast gestopt.

Gisteren maakte ik stille ruzie met een vrouw die samen met mij bij de bakker stond aan te schuiven.
Ze stond, in haar roze opgeblazen jasje, met haar aura tegen mijn rug aan te duwen in de lange wachtrij op de stoep. Ook al had ik, mocht ik dat willen, met mijn armen op haar hoofd kunnen leunen, toch voelde die roze bol in mijn rug als te veel mens. Als een denkbeeldig trappen op mijn hielen.
Toen de wachtende vòòr mij de winkel binnenstapte door de smalle deur en zich in het uiterste hoekje aan de uitstaltoog perste, stak de roze bol haar vingertje vooruit en zei tegen me: ‘je kan nu wel naar binnen, hoor’. Ze wees naar de deuropening, waar ook de bediende klanten door naar buiten moesten. Ik antwoordde glimlachend dat ik liever niet in de deuropening wou staan. En toen ik, nog steeds glimlachend hoewel ik de drang iemand te verpletteren in me voelde opkomen, daaraan toevoegde: ‘als ik daar ga staan, zal het heus niet sneller gaan, hoor’, toen keek ze me niet meer aan. Ze had besloten me te negeren. Omdat ik niet deed wat zij wou. Omdat ik haar onzinnige raad niet opvolgde.
En toen werd ik zo boos, vanbinnen, ook al besloot ik vanbuiten mee te spelen met het negeerspelletje, en betrad ik uiterst langzaam de winkel toen degene vòòr mij zich uit haar hoekje had verwijderd. Ik riep vanbinnen tegen die roze ongeduldige bol: ‘wat sta jij me hier te negeren, mens! ik was beleefd, heb tweemaal naar je geglimlacht, al wat ik wou was nièt in een deuropening gaan staan want dat is absurd! dan kunnen mensen niet meer naar buiten, en dan moet ik weer achteruit stappen en dan ga ik op je tenen staan! wat denk je wel? dat dadelijk een verkoopster zal zeggen: sorry, al wie nu nog buiten staat mag niet meer naar binnen, we gaan sluiten. wat kan er in godsnaam zo belangrijk zijn aan bìnnen op elkaar gepropt staan in een kleine ruimte, tenzij je een straatfobie hebt!’ En zo ging ik vanbinnen tegen haar tekeer totdat ik een 13-granenbrood, twee croissants en een klein appeltaartje mocht bestellen.
Terug buiten zoog ik de heerlijke zon in me op. Ik hoopte dat die roze bol het op weg naar huis wàrm zou hebben in haar opgeblazen jas. Ik ging mijn taartje opeten in het park, waar een klein meisje lief naar me glimlachte vanop haar fietsje. Ik glimlachte blij naar haar terug.
Op weg naar het huis kwam ik op het smalle voetpad achter een gezin terecht. Moeder en vader voorop, moeder duwde een peuter in een wagentje. Twee dochtertjes volgden. Een van de meisjes raapte iets op van de grond, bekeek het langs alle kanten, gooide het een paar meter verder weer op de grond. Het was een leeg sigarettenpakje, zo bleek.
Ik liep nog wel tien minuten achter hen aan. Geen enkel moment keek een van de ouders achterom.