Op tv hoor ik toevallig ‘Boys of Summer’ van Don Henley, een lied van lang lang geleden, van toen ik nog een meisje was. Ook al deed dat lied mij destijds weinig, nu raakt het me vol in de maag.
Om een of andere reden doet het pìjn, maakt het me melancholisch, een karaktertrek die ik jaren geleden opzijgeschoven heb, omdat volwassen worden nu eenmaal ontnuchterend werkt.
Ik luister er opnieuw naar op YouTube, en weer is daar die pijn, bijna onverdraaglijk.
Heb ik weggestopte herinneringen bij dat lied? Is er iets gebeurd toen ik erbij opgroeide?
YouTube herinnert zich mijn jeugd beter dan ik en toont in de rechterkolom enkele vergeelde clips.
Echo and the Bunnymen. The Cure. Tears for Fears. Duran Duran. Human League. A Flock of Seagulls. Alphaville.
Ik klik het zeemzoete ‘Save a Prayer’ van Duran Duran aan en herinner me hoe iedereen het had voor gladde zanger Simon le Bon, terwijl ik stiekem viel voor de met zwarte kohl omringde ogen van basgitarist John Taylor. Mannen die hun ogen schminkten, maakten zichzelf meteen een stuk aantrekkelijker. Zelfs mijn toenmalige lief begon op mijn subtiele aanraden rond te lopen met een lijntje onder zijn ogen. Zijn moeder vond het maar niks, zijn vader werd boos, ik kwam iets dichter in de buurt van verliefdheid.
De jongen die vòòr hem kwam, had al zwartgemaakte ogen toen ik hem leerde kennen, en een punkkapsel vol zeep. Hij rook frisser dan van een new waver kon worden verwacht. Na veertien dagen besefte ik dat zwart omrande ogen nu ook weer niet àlles goedmaakten.
Enkele jaren geleden zag ik hem tijdens het spitsuur uitgeblust onderuit hangen op de treinbank schuin voor mij. Ik vond geen herkenning in zijn doffe ogen. Zijn haren lagen plat.
Maar het was ook wel zo, dat ik altijd meer geïntrigeerd was door de schaduwfiguren in bands.
Andrew Ridgeley van Wham. Curt Smith van Tears for Fears. Stevie Nicks van Fleetwood Mac. Anna LaCazio van Cock Robin.
Oké, die laatste trok vooral mijn aandacht omwille van haar asymmetrische kapsel dat ik ook wou, maar toch.
En dan komt de ‘Boys of Summer’ clip plots ruw ten einde. Als een zeer oude draad die wordt afgebroken. Of een verleden dat wordt stopgezet.
Ik klik alle openstaande YouTube-pagina’s weg en lach naar mezelf in het zwarte scherm.
In caso di nebbia 
Ik kan me de gevoelens van de moeder en vader van de met zwart omrande ogen jonge gast levendig voorstellen 🙂 Mooi geschreven.
Een stukje muzikale nostalgie. En de bemerking dat muziek tijdens tiener- en twintigerjaren zo indringend schoon emotioneel kon zijn. Ik mis dat hoog/laag vliegen. Lyrics die de waarde meekregen van een groots filosofisch denker en waarnemer. ‘You can check out any time you like but you can never leave’
Ik las Boys of Summer en kon me er niks bij voorstellen. Toen opende ik de clip en een vlaag van herkenning.