Het is drie jaar geleden dat ik hier nog was. De dermatoloog zoekt mijn dossier op de meterslange planken vol roze en blauwe kartonnen mapjes. Roze voor de vrouwen, blauw voor de mannen. Andere kleuren zijn deze praktijk nog niet binnengeslopen.
‘Ha, hier ben je’, zegt hij, terwijl hij een beduimeld stuk roze karton tussen de andere wegtrekt. ‘Met afgeleefde rug … Er zijn er ook met een hoek af.’ Hij grinnikt om zijn grapje. Even later drukt hij zijn vriesstick sissend op mijn schouderblad.
Ik was een beetje uitgetoond. En uitgepraat.
Niemand ziet mijn gepersonaliseerde armbanden.
Niemand ziet mijn nieuwe kapsel.
Niemand zag mijn oude kapsel.
Niemand ziet mijn mooie, zorgvuldig uitgezochte kleren.
Niemand zag me stikken in een saffraanpil.
Niemand hoort mijn roep om hulp.
Niemand ziet mijn -7 kilo.
En al helemaal niemand ziet wat daar allemaal onder zit.
Al wat men mij vroeg was: Heb jij het niet koud? Drink je wel genoeg? Kom je wel buiten?
Terwijl ze niets over mij weten, de vragen niet eens op mij van toepassing zijn. En mijn antwoorden ook meteen weer vergeten. Mensen zijn zo weinig avontuurlijk in hun gedachten.
Ik wou daar niet meer aan meedoen. Ging nog heel selectief om.
Soms is alleen geven aan van wie je krijgt het makkelijkst.
Heel wat mensen zijn verdwaald, heb ik het gevoel. Iedereen barst een beetje.
Ik las Amy Liptrots ‘De uitweer’ en wou ook naar de Schotse eilanden, ook al zouden dat er andere worden dan die waar zij verbleef.
Op het wiebelige bootje tussen Arran en Holy Island vroeg mijn enige medepassagier me in verkreukeld Engels of mijn horloge onder water kon. Met een tik en een veeg van mijn wijsvinger toonde ik hem de kinderlijk blauwe waterdruppel op het scherm. ‘So you’re safe’, zei hij nuchter.
Hij vertelde me over de legende die beweerde dat wie op Sanda Island (een eiland dat een van de volgende dagen op het programma stond) op het graf van Saint Ninian gaat staan, binnen het jaar zou sterven. De els die het graf markeerde, was lang geleden weggehaald.
Ik was vooral benieuwd naar de vuurtoren en de achtergebleven scheepswrakken op de klippen rondom.
Toen we op het punt stonden aan te meren op Holy Island, zei mijn reisgenoot: ‘Ik heb een leeftijd, een schoenmaat, een geboorteplaats. Die heb ik hier in het klooster achtergelaten.’
Eens we op vaste grond stonden, bood hij me een diepvrieszakje met druiven aan. Ze waren nog nat van het wassen.
Ik vond het fijn dat mijn medepassagier een man was en geen vrouw. Ook al praatte hij niet veel, toch was ik blij met zijn gezelschap en kennis. Hij nam spontaan de rol van gids op zich.
Toen we een halve dag later weer op Arran waren aangekomen en afscheid namen, realiseerde ik me dat we geen namen hadden uitgewisseld.
Misschien had hij zijn naam ook ergens achtergelaten.
In caso di nebbia 
Bewondering voor je schrijvers taaltje en je schrijvers staaltje… Ik zie je wel degelijk staan en zitten en natuurlijk lig je me wel…Het is er gewoon altijd, al van meet af aan. 🫂